Prawidłowy rozwój dziecka stanowi podstawę rozwoju jego osobowości. Poznaje ono otaczający świat, potrafi wyrazić swoje spostrzeżenia, uczucia, pragnienia.

Trudności dzieci w okresie szkolnym mogą dotyczyć kłopotów z przetwarzaniem, przypominaniem lub przekazywaniem informacji. Zauważamy te nieprawidłowości w sferze problemów emocjonalnych, czyli trudności w radzeniu sobie ze:

• smutkiem,
• złością,
• apatią,
• bezradnością,
• lękiem

i problemów z zachowaniem, na przykład:

• zachowaniami antyspołecznymi,
• problemami w postrzeganiu siebie (niska samoocena, zaaklimatyzowanie się w grupie rówieśniczej).

Jakie działania w klasie należy podjąć?
Poprzez swoje działania wpływamy na  prawidłowy  rozwój swobodnej aktywności dziecka. Przyczyniać się może do tego organizowanie takich zajęć, które pozostają w zgodzie z potrzebami i zainteresowaniami dzieci w różnym wieku.

Jednocześnie działania nauczyciela powinny oddziaływać pobudzająco i kształtująco na procesy i czynności poznawcze:

• percepcję,
• wyobraźnię,
• mowę i myślenie,

jak również na sferę emocjonalno-motywującą, nawiązywanie i podtrzymywanie pozytywnych kontaktów społecznych z dorosłymi i rówieśnikami, rozumienie i przestrzeganie w postępowaniu prostych norm moralnych.

W tym celu konieczne jest poznanie zasad podwyższających poziom motywacji i mobilizacji dziecka do ćwiczeń w celu zwiększenia efektywności działań:

• wczesna indywidualizacja,
• wykorzystanie wszelkich możliwości dziecka
• skupianie się nie tylko na potrzebach,
• systematyczność
• rytmiczność.

Skutecznym narzędziem jest używanie w komunikacji nazywania: widzę, że układasz klocki; widzę, że dobierasz dużo kolorów; widzę, że się uśmiechasz gdy malujesz. Nazywanie wydaje się być niepozornym narzędziem, ale buduje narrację dziecka na swój temat – tego co robi i jak się zachowuje. To narracje nauczyciela pozwalają mu przejrzeć się w słowach dorosłego i ucieszyć się  pozytywnym obrazem, które te słowa ze sobą niosą.

Bardzo ważna jest umiejętność stosowania właściwych strategii, jako podstawowych kroków w drodze do sukcesu.

Kierujmy się myślą: to my musimy zmienić to co robimy. I rozpocznij od: co może zrobić dziecko, ponieważ każde dziecko ma potencjał i swoje zasoby! Aby jednak z nich korzystało, warto z nim najpierw nawiązać kontakt, więź. Często nauczyciele pytają czyli co mam zrobić? Przede wszystkim nazwać: widzę, że się zastanawiasz; widzę, że jesteś zaniepokojony; widzę, że się martwisz. Oddać uwagę dziecku, temu jak się czuje, w jakim jest stanie. Więź powstaje w relacji z człowiekiem, nie w koncentracji na zadaniu. Dopiero kolejnym krokiem jest obecność podczas zadania i nazwanie każdego działania, które może być przejawem aktywności, twórczości i kreacji. Niezależnie od wieku, stanu, czy dysfunkcji dziecka.
Dlatego bądźcie towarzyszami, dajcie dziecku satysfakcję z własnej pracy, odczucie radości, bądźcie wyczuleni na zalążki kreatywności tkwiące w dziecku, towarzyszcie dziecku – a nie ćwiczcie je.

Dużą rolę odgrywają rodzice oraz nauczyciele i ich działania. Owe działania powinny koncentrować się na minimalizowaniu przyczyn powstawania zaburzeń. Co to oznacza? Opiekunowie, nauczyciele i wychowawcy mogą wspierać dziecko w rozwoju prawidłowych umiejętności uczenia się. Pomoc osobom z dysfunkcjami w uczeniu się to przede wszystkim wzbudzanie motywacji do pracy wyrównawczej oraz tworzenie warunków do rozwoju dziecka.

Autorka: Anna Jadach
Pedagog, terapeuta integracji sensorycznej, psychoterapeuta, specjalista w zakresie emisji i higieny głosu. Specjalista Personnel Training Institute.

(Dziękujemy mgr. Oli Dykcie, za korektę, komentarz i uwagi do tekstu – polecamy stronę Oli na FB 
https://www.facebook.com/OlaDyktaLerniForTeachers/